Zaraza ziemniaka jest najgroźniejszą chorobą atakującą tę roślinę. Powoduje duże straty zarówno w okresie jej wegetacji (niszczenie powierzchni asymilacyjnej), jak i przechowywania (gnicie bulw).
Pierwsze objawy choroby występują najczęściej w 3. dekadzie czerwca lub na początku lipca, lecz w uprawach pod okrywami mogą występować wcześniej. Rozpowszechnianiu się choroby sprzyjają długotrwałe okresy zachmurzenia, obfite w opady, poranne rosy i długo utrzymujące się mgły, zwłaszcza na terenach nisko położonych, otoczonych drzewami lub innymi przeszkodami utrudniającymi ruchy powietrza i przewietrzanie redlin. W takich warunkach przy temperaturach 12–15°C na liściach dolnego lub środkowego piętra tworzą się początkowo wodniste, nieregularnego kształtu plamki, które powiększają swoją objętość i zmieniają barwę na brunatną. Cechą charakterystyczną zarazy jest tworzenie się na dolnej stronie liścia dookoła plamy nekrotycznej białego nalotu grzybni złożonej z trzonków konidialnych z zarodnikami. W okresach bardzo wysokiej wilgotności względnej powietrza (>95%) taki nalot może się także tworzyć dookoła nekrozy na górnej stronie liścia.
Więcej o zarazie ziemniaka można przeczytać w najnowszym numerze Agrotechniki 5/2017
