Koniec października do połowy listopada to jedyny dobry termin na poprawę odczynu gleb na trwałych użytkach zielonych. Wapnowania nie należy jednak łączyć w jednym roku z zasilaniem użytku gnojowicą lub gnojówką oraz nawozami mineralnymi zawierającymi azot w formie amonowej, gdyż powoduje to duże straty azotu z tych nawozów. Tylko optymalny odczyn gleby łąkowej umożliwia produkcję pasz objętościowych dla przeżuwaczy o dobrych jakościowo parametrach.
Użytki zielone na glebach kwaśnych słabo plonują. Z runi wypierane są szlachetne gatunki traw i rośliny motylkowate, a uzyskana pasza ma mierną wartość żywieniową, bo zawiera mało białka i składników mineralnych. Zanikają także rośliny motylkowate, o najwyższej zawartości białka. Ich ubytek decydująco wpływa na spadek wartości żywieniowej zielonki. W runi zaczynają dominować chwasty. Stosowanie wapna zapobiega temu zjawisku.
Zapotrzebowanie roślin na wapń jest duże. Trawy zawierają od 0,4 do 0,8% Ca, a motylkowate od 0,9 do 1,5 % Ca. Zwiększenie plonu w wyniku wapnowania może wynosić nawet 25%. Wymagania poszczególnych gatunków roślin co do odczynu gleby są zróżnicowane – najwyższe plony uzyskuje się przy optymalnych wartościach pH.
W świetle zasad rolnictwa zrównoważonego wapnowanie użytków zielonych powinno służyć nie tylko celom produkcyjnym, lecz także ekologicznym. Użytki zielone spełniają rolę filtru tworzącego barierę migracji biogenów do wód. Ich obecność w dolinach rzek oraz obniżeniach terenowych tworzy specyficzną strefę buforową, dzięki której przechwytywane są składniki biogenne wymywane z pól uprawnych, zwłaszcza związki azotu i fosforu.
Więcej na ten temat można przeczytać na łamach czasopisma Agrotechnika w nr 10/2015 str.22
