Krzem, podobnie jak sód, określa się mianem pierwiastka korzystnego. Mimo że nie zalicza się do składników pokarmowych, wywiera dodatni, z reguły niezidentyfikowany lub słabo określony wpływ na procesy fizjologiczne niektórych roślin o wypadkowym działaniu stymulującym wzrost.
Krzem jest po tlenie drugim najbardziej rozpowszechnionym pierwiastkiem w skorupie ziemskiej (28,8%). W glebie występuje przede wszystkim w postaci różnego rodzaju krzemianów i krzemionki, natomiast w roztworze glebowym, z którego jest pobierany przez rośliny niezależnie od pH gleby, dominuje forma kwasu monokrzemowego (krzem pobierany jest w postaci monomerów – Si(OH)4). Zdolność do akumulacji krzemu jest cechą gatunkową, uzależnioną w głównej mierze od różnic w mechanizmie pobierania i dystrybucji tego pierwiastka w organizmie roślinnym. Pobieranie tego składnika przez rośliny zwiększa się w warunkach zwiększenia wilgotności gleby i aktywności mikroorganizmów oraz lepszego zaopatrzenia rośliny w azot.
