Zwolennicy wczesnego siewu ozimin upatrują swoich racji przede wszystkim w rachunku ekonomicznym.
Bezsporne jest mniejsze zużycie materiału siewnego, a przede wszystkim dłuższy czas na zbudowanie silnego systemu korzeniowego i wzmocnienie wigoru roślin, co istotnie wpływa na lepsze przezimowanie rzepaku. – To wszystko generuje niższe koszty produkcji w kolejnych jego stadiach rozwojowych i technologii prowadzenia łanu – tymi słowami Jakub Polczyk z m. Ruda k. Wielunia (woj. łódzkie) już na wstępie nawiązał do największych trudności, z jakimi przyszło się zmierzyć plantatorom rzepaku i zbóż ozimych w rozpoczętym nowym sezonie. Problemy z dotrzymaniem optymalnych terminów siewu i kolejnych zabiegów agrotechnicznych już na starcie ograniczyły możliwości plonotwórcze roślin. W 80-hektarowym gospodarstwie specjalizującym się wyłącznie w uprawie roślin, rzepak przypada na 15–20 ha. Około 7 ha zajmują rośliny motylkowe (groch siewny), 12–15 – facelia na nasiona, 10 ha słabszych gleb – żyto i owies, 10 ha – kukurydza, 15–20 ha – pszenica ozima, 8–10 – pszenica jara. Rzepak, podobnie jak pszenica, trafia na bardziej zasobne stanowiska – gleby o klasie nie nizszej niż IVb, przypadające w kompleksie pszennym i żytnim bardzo dobrym.
Więcej o uprawie rzepaku można przeczytać na łamach czasopisma Agrotechnika w nr 4/2016
