Ślimaki nagie są poważnymi szkodnikami wielu gatunków roślin rolniczych i ogrodniczych. Uszkadzają wszystkie organy roślin, we wszystkich fazach ich rozwoju.
Niszczą nasiona, stożki wzrostu, wygryzają otwory w organach roślin, odcinają ich fragmenty i połykają w całości lub zlizują i zeskrobują tkanki roślinne. Mogą także przenosić choroby grzybowe, bakteryjne i wirusowe oraz niektóre pasożyty roślinne. Spośród roślin rolniczych najczęściej i najsilniej uszkadzany przez ślimaki nagie jest rzepak ozimy.
Warunki występowania ślimaków Ślimaki nagie mają bardzo wysokie zapotrzebowanie na wodę, która jest niezbędna do wszystkich czynności życiowych oraz do wytwarzania śluzu wykorzystywanego do poruszania się. Dlatego żerują głównie w nocy, gdy wilgotność powietrza wynosi ponad 90%. Najbardziej aktywne są w temperaturze 16–20°C. Przy wysokiej wilgotności powietrza i gleby mogą uszkadzać rośliny w znacznie niższych temperaturach, nawet poniżej 2°C. Dotyczy to zwłaszcza pomrowika plamistego, który wyrządza znaczne szkody w okresie ochłodzenia i wilgotnych warunków występujących jesienią.
Ślimaki mogą przetrwać kilka godzin zamrożenia i odzyskać aktywność po wzroście temperatur. W wysokich temperaturach (27–35°C) ich aktywność drastycznie spada, głównie z powodu utraty wody. W takich warunkach chronią się przed wyschnięciem w kryjówkach, pod grudami i w szczelinach gleby lub wśród gęstej roślinności i nie żerują na roślinach, czekając na opady deszczu i wzrost wilgotności.
Ślimaki nagie wykazują dużą wrażliwość na zmiany natężenia światła. Są zwierzętami nocnymi i wychodzą do zjadania nadziemnego materiału roślinnego po zmierzchu, a o świcie powracają do kryjówek. Podczas pochmurnej i deszczowej pogody duża część ślimaków żeruje na roślinach także w ciągu dnia. Duży wpływ na zagęszczenie i aktywność ślimaków ma rodzaj gleby oraz techniki uprawy. Ślimaki najliczniej występują w uprawach prowadzonych na ciężkich, wilgotnych glebach gliniastych i ilastych, z dużą ilością grud gleby i resztek pożniwnych, w których znajdują liczne kryjówki i pokarm. Preferują gleby lekko zasadowe.
Najważniejszymi czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia szkód są: brak właściwego zmianowania (np. uprawa rzepaku po pszenicy w cyklu wieloletnim), uprawa bezorkowa, brak intensywnych zabiegów uprawowych (pozostawianie resztek pożniwnych na polu, nieodwracanie gleby), złe zdrenowanie pola, obecność samosiewów roślin z poprzedniej uprawy i chwastów, grudowata struktura gleby, opóźniony i płytki siew, niedokładne przykrycie nasion glebą, mały rozstaw roślin, stosowanie zielonych nawozów (np. roślin wyki lub gorczycy, jako przedplonu rzepaku) oraz uprawa odmian roślin wolno kiełkujących, o słabym wzroście.
Więcej o ochronie przed ślimakami można przeczytać w najnowszym numerze Agrotechniki
