Rzepak ozimy jest rośliną szczególnie wymagającą pod względem dotrzymania terminowości poszczególnych zabiegów agrotechnicznych, w tym przygotowania stanowiska i siewu.
Przygotowanie gleby pod uprawę rzepaku rozpoczyna się wraz z wjazdem na pole kombajnu zbierającego przedplon, najczęściej zboża. Odpowiednio ustawiony kombajn zminimalizuje straty ziarna, co zmniejszy problem z późniejszym zachwaszczeniem samosiewami zbóż w łanie rzepaku ozimego. Bardzo istotna jest również wysokość cięcia zbóż. Na polach, gdzie planowana jest uprawa rzepaku ozimego, koszenie przedplonu powinno być możliwie jak najniższe. Dodatkowo warto zadbać o drobne pocięcie i równomierne rozrzucenie słomy, która pozostawiona po zbiorze zbóż w stanie nienaruszonym może utrudniać siew, a w razie zastosowania uprawy orkowej i jej przyorania stanowić barierę dla rozwoju systemu korzeniowego.
Płużna, bezorkowa, pasowa
Standardem w uprawie roli pod rzepak ozimy jeszcze w wielu gospodarstwach jest uprawa płużna, coraz częściej wypierana jednak przez uprawę bezorkową. W ostatnich latach coraz więcej zwolenników zyskuje uprawa pasowa. Każdy z tych trzech systemów uprawy roli ma zalety i wady związane z różnym zużyciem paliwa, wydajnością, czasochłonnością, problemami z zachwaszczeniem, przesuszeniem roli itp. Niemniej każdy z tych systemów uprawy wykonany prawidłowo i w odpowiednim czasie umożliwia uzyskanie wysokiego plonu nasion rzepaku ozimego. Szczególną uwagę należy zwrócić na głębokość pracy narzędzi uprawowych, która ma istotny wpływ na rozwój systemu korzeniowego, a w ostateczności na plon nasion. Z tego powodu siew w tzw. „talerzówkę”, spotykany często w razie trudności z dotrzymaniem optymalnego terminu siewu, często jest zawodny. Głębokość orki siewnej pod rzepak powinna wynosić 20–22 cm, a pracy agregatów bezorkowych 25–30 cm. Przy płytszej uprawie rozwój palowego systemu korzeniowego jest utrudniony i bardzo płytkie jego zaleganie.
Więcej o uprawie rzepaku można przeczytać w najnowszym numerze Agrotechniki
