W Polsce praktycznie nie ma plantacji kukurydzy całkowicie wolnej od chorób, jednak o tym, czy wystąpią one w mniejszym, czy większym nasileniu, decydują zarówno czynniki środowiska, jak i działania podejmowane przez samego człowieka. Szczególnie istotny wpływ na pojaw chorób ma pogoda, a także ilość materiału infekcyjnego na stanowisku lub w jego bezpośrednim otoczeniu. Jego wnikaniu do roślin sprzyjają uszkodzenia tkanek powodowane przez czynniki pogodowe (np. grad), działalność człowieka (fitotoksyczne działanie herbicydów, uszkodzenia nawozowe, zranienia roślin sprzętem rolniczym), a w szczególności uszkodzenia wywołane żerowaniem szkodników, spośród których kilka gatunków może czynnie go przenosić jako wektory sprawców chorób.
Choroby kukurydzy
W okresie pełnej wegetacji roślin do najpowszechniej występujących chorób kukurydzy zalicza się choroby liści, a zwłaszcza drobną plamistość liści. Chorobie tej sprzyja pogoda chłodniejsza i deszczowa, zwłaszcza w okresie wiosennym. W związku z obserwowanym w ostatnim czasie wzrostem temperatur coraz częściej pojawiającą się chorobą jest żółta plamistość liści, której sprawcy preferują pogodę ciepłą i z mniejszym opadem deszczu. Wysokie temperatury w połączeniu z większą wilgotnością, to z kolei najlepsze warunki do rozwoju rdzy kukurydzy. Podobne uwarunkowania pogodowe sprzyjają pojawowi dwóch najgroźniejszych chorób w Polsce, jakimi są fuzarioza kolb i tzw. fuzarioza łodyg.
Jeżeli w okresie wiosennym doszło do porażenia roślin przez pierwszą generację głowni guzowatej, to jest duże prawdopodobieństwo, że od czerwca pojawi się druga, a z czasem i trzecia generacja tej choroby. Podobnie jest z głownią pylącą, z tą jednak różnicą, że choć do infekcji roślin dochodzi wiosną, to pierwsze objawy chorobowe uwidaczniają się dopiero od lipca (przez ten czas patogen rozwija się systemicznie wewnątrz rośliny, w ukryciu).
Więcej o mieszańcach zbóż można przeczytać na łamach czasopisma Agrotechnika w nr 6/2016
