W Polsce nadal utrzymuje się duże zainteresowanie zasiewami mieszanych zbóż, dzięki ich lepszemu i wierniejszemu plonowaniu w porównaniu z zasiewami czystymi. Ostatnio w coraz większym stopniu dotyczy ono zbóż ozimych, bo dotychczas uprawiano głównie mieszanki zbóż jarych.
Główną przesłanką uprawy zbóż w mieszankach jest dążenie do zmniejszenia wahań plonów wynikających z różnego przebiegu pogody w latach oraz ze zmienności glebowej na polu i do zmniejszenia kosztów uprawy. Wzrost zainteresowania uprawą mieszanek w ostatnim okresie był wywołany głównie chęcią ograniczenia nawożenia i ochrony roślin oraz znacznym zwiększeniem udziału zbóż w strukturze zasiewów (przy mniejszej wrażliwości mieszanek na gorszy przedplon).
Niesprzyjające warunki dla wzrostu jednego z komponentów mieszanki mogą być korzystne dla drugiego, który uzyskuje wówczas pozycję dominującą w łanie, co rekompensuje zniżkę plonu pierwszego. W innych warunkach może być całkowicie odwrotnie. Mieszanki są więc bardziej tolerancyjne na gorsze warunki siedliskowe i agrotechniczne w porównaniu z czystymi zasiewami. Dzięki zróżnicowanym systemom korzeniowym, różne gatunki zbóż w mieszankach lepiej penetrują glebę i efektywniej wykorzystują nawozy, które mogą być stosowane w mniejszych dawkach.
Wymienione cechy przemawiają za uprawą mieszanek zbożowych w ramach systemu rolnictwa integrowanego. W tym systemie obowiązuje zasada osiągania wysokiej efektywności stosowanych środków produkcji rolniczej zgodnie z zasadą – jak najwyższy plon przy jak najniższym zużyciu środków produkcji.
Więcej na ten temat można przeczytać na łamach czasopisma Agrotechnika w nr 8/2015 str. 48
