Owies jest jednym z głównych składników popularnych i uprawianych na dużej powierzchni w naszym kraju mieszanek zbożowych, wyróżnia się znaczną tolerancją na niskie pH gleby, dlatego może być z powodzeniem uprawiany zarówno na glebach o odczynie kwaśnym, jak i obojętnym, pod warunkiem jednak, że są zasobne w niezbędne mikroelementy oraz wilgoć.
Oprócz odpowiedniego przygotowania gleby przed siewem, kluczowe znaczenie dla uprawy tego zboża ma także sam termin siewu. Przy optymalnym wysiewie najlepiej wykorzystuje zapasy wody zimowej zgromadzonej w glebie, co daje dobre ukorzenienie oraz większą odporność na wyleganie i większą liczbę kłosków w wiesze.
Owies spełnia ważną rolę fitosanitarną w płodozmianach z dużym udziałem zbóż (dobrze znosi uprawę po zbożach, a sam jest dość dobrym przedplonem dla innych zbóż). Najlepszymi przedplonami dla owsa są rośliny okopowe na oborniku oraz bobowate, najgorszymi natomiast jęczmień, ze względu na dużą patogeniczność grzybów bytujących w ryzosferze.
Ziarno owsa w zdecydowanej części jest wykorzystywane jako składnik mieszanek paszowych. Do niedawna gatunek ten był postrzegany wyłącznie jako zboże stosowane w żywieniu zwierząt, jednak coraz częściej nabiera znaczenia jako składnik zdrowej, dobrze zbilansowanej diety dla ludzi. Owies odznacza się bardzo dobrym składem białka i jest zasobny w aminokwasy egzogenne. Zawiera również znaczne ilości wartościowego tłuszczu, w którego skład wchodzą niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT). Produkty owsiane znalazły tez zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym i chemicznym.
Więcej na ten temat można przeczytać na łamach czasopisma Agrotechnika w nr 2/2015 str. 20
