Ochrona insektycydowa, podobnie jak wiele innych czynników sprawia, że uprawa rzepaku ozimego wymaga dużego doświadczenia, zaangażowania i dużej wiedzy. Poważnym problemem od grudnia 2013 r. jest brak możliwości zaprawiania nasion rzepaku, co znacznie zwiększa zagrożenie ze strony szkodników. W takiej sytuacji szczególnego znaczenia nabiera prawidłowa ochrona rzepaku od wczesnej wiosny.
Chowacze łodygowe
Pierwszymi szkodnikami pojawiającymi się na rzepaku wczesną wiosną są chowacze łodygowe: chowacz brukwiaczek oraz chowacz czterozębny. Najwcześniej, gdy temperatura powietrza wynosi 10–12°C, niekiedy już na przełomie lutego i marca, na plantacje nalatuje chowacz brukwiaczek. Chrząszcze są jednolicie szare, długości 3–4 mm z głową zakończoną wydłużonym ryjkiem zagiętym łukowato ku dołowi. Po opuszczeniu miejsca zimowania prowadzą żer uzupełniający, a następnie samice rozpoczynają składanie jaj do wnętrza pędów, zazwyczaj u podstawy stożka wzrostu. Jaja są białe i owalne wielkości 0,6–0,8 mm. Wylęg larw następuje po 11–20 dniach, a rozwój larwalny trwa około 40 dni. Larwa o długości do 7 mm jest żółtobiała, lekko łukowato zgięta, beznoga. Początkowo ma ciemną głowę, która z czasem staje się żółtobrązowa. Larwy żerują w łodygach, wygryzając ich wnętrze. Pierwsze objawy żerowania to niewielkie, początkowo śluzowate, a następnie biało obrzeżone nakłucia na łodydze. Wraz ze wzrostem pędu łodyga często wygina się w kształcie litery S. Na łodydze pojawiają się charakterystyczne pęknięcia. Po zakończonym okresie żerowania larwy schodzą do gleby, gdzie przepoczwarczają się przed zimą. Poczwarka jest szarobiała o długości 4–6 mm. Stadium zimującym są chrząszcze w glebie na polach, gdzie żerowały larwy.
O chowaczach w rzepaku można przeczytać na łamach czasopisma Agrotechnika w nr 2/2016 str. 48
