W okresie kwitnienia główną chorobą zagrażającą plantacji rzepaku jest zgnilizna twardzikowa, którą powoduje polifagiczny grzyb Sclerotinia sclerotiorum.
Krótko po wystąpieniu tej choroby, na tworzących i rozwijających się łuszczynach pojawić się też może
czerń krzyżowych, a na łodydze i jej rozgałęzieniach oraz na łuszczynach –
szara pleśń. Niezwalczanie tych chorób powoduje straty plonu nasion rzędu 20–35%, a przy epidemicznym ich wystąpieniu mogą one być dwukrotnie większe.
Wskazaniem do wykonywania zabiegu chemicznego z użyciem odpowiedniego fungicydu jest stwierdzenie zagrożenia wystąpienia grzyba wywołującego
zgniliznę twardzikową na podstawie, np.:
- obecności przetrwalników grzyba, czyli źródła infekcji, na powierzchni gleby w okresie kwitnienia rzepaku;
- pierwszych objawów obecności sprawcy choroby na podstawie łodygi, na łodydze, na rozgałęzieniach, ponieważ jest to wartość progu szkodliwości, która uzasadnia wykonanie zabiegu opryskiwania;
- wyniku testu płatkowego, który polega na wyłożeniu na pożywkę płatków kwiatów rzepaku pobieranych z różnych losowo wybranych punktów pola; po kilku dniach od wyłożenia płatków (przeważnie 3–4) zmienia się zabarwienie pożywki, co wskazuje na to, że płatki zostały zasiedlone przez grzyb i istnieje możliwość wystąpienia choroby na plantacji.
Więcej o uprawie rzepaku można przeczytać w najnowszym numerze Agrotechniki 4/2017
